حصو: پهريون اڄ ويٺي ويٺي وتائي فقير ۽ هن سان لاڳاپيل قصن ۽ ڳالھي...
هر سال جيان هن سال به ترڪيء جي گورنميٽ جي طرفان اسڪالرشپس جو اعلان ڪيو ويو آهي جنهن جو آنلائن پراسي...
ڀارت جي ڪيترن ئي علائقن ۾ ڌرمي عقيدي سبب بيواهن لاءِ عام نارمل زندگي گذارڻ تي پابندي آهي ...
اها ايڪويهين ڊسمبر جي سرد رات هئي... ”منهنجو پاڇو...!“ پَٽَ تي ڏسندي، هُن ڄڻ ڇرڪندي پنهنجو پاڻ سان ڳالهايو، شام جي ڳاڙهاڻ سليٽي ٿيندي پئي وئي، هن نظرون آسمان ڏانهن ڪيون، آسمان کي ڏٺو اڻ ڏٺو ڪري، اک ڇنڀ ۾ وري زمين تي نِهاريائين. “منهنجو پاڇو، هان... !؟” وري دل ئي دل ۾ ڳالهايائين، اُن احساس سندس هانءُ ڪڍي ڇڏيو، هانءُ مروٽجڻ واري ڪيفيت جي ڪري پير ڏڪڻ لڳس، ڄڻ اِجهو پٽ تي ڪِري، پاڻ سنڀالڻ جي ڪوشش ڪيائين پر طبيعت ويتر قابو کان ٻاهر ٿي ويس، اکين ۾ پاڻي تري آيس، پنهنجي ئي اکي
مڪمل پڙهوپنجاهه سالن جي گول منهن واري گلناز، جنهن جا وار زور ڪاري ميندي هڻڻ سبب اڃا به ڪوئلي جيان ڪارا هئا ۽ انهن ۾ گلاب جو گل به لڳل هو، ٽيهن سالن کان وارن ۾ گلاب جو گل رکڻ سندس عادت بڻجي پئي هئي، اها عادت کيس ماءُ کان ورثي ۾ ملي هئي، هن سدائين ماءُ کي ٺهي سنڀري وارن ۾ گل هڻڻ مهل مرڪندي ڏٺو هو ۽ هو به جيئن ئي وڏي ٿيڻ لڳي ته وارن ۾ گل رکڻ شروع ڪيائين، وارن جون ڪجهه چڳون سندس منهن تي لڙڪي رهيون هيون.ان وقت کيس گلابي رنگ جو بنارسي وڳو پهريل هو، وڏن پاچن واري شلوار،ان تي ذريءَ جو ڀرت ڀريل،
مڪمل پڙهو